Vrouwen die in een team samenwerken doen dat op een andere manier dan mannen. Hoe gelijkwaardig we ook zijn, er zijn ook verschillen. In manier van communiceren, in prioriteiten en in behoeften. Tijd om de slangenkuil vaarwel te zeggen.
Samenwerking is in elke functie noodzakelijk, misschien met uitzondering van de vuurtorenwachter – die doet het lekker solo. Als secretaresse in een één-op-éen functie is het eenvoudiger om je eigen koers te varen dan wanneer je in een pool van secretaresses wordt ingedeeld en niet meer je eigen ‘interne klant’ hebt.
Organisaties genoeg waar vrouwelijke collega’s elkaars bloed wel kunnen drinken. (Mannelijke ook: maar voor de scope van dit artikel beperk ik me even tot vrouwen.) Niet dat de buitenwereld dat altijd merkt; veel vrouwen zijn een kei in passief-agressief communiceren. Op de inhoud van hun boodschap is niets aan te merken; ook niet op hun toon. Maar de non-verbale energie… Die doet het hem.
De belangrijkste verschillen tussen mannen en vrouwen in het omgaan met conflicten zijn deze:
Vrouwen gaan emotiegerichter te werk dan mannen
Die laatsten staan meestal niet zo stil bij hoe de buitenwereld hen ziet, of wat collega’s van ze vinden. Ze hebben wel inlevingsvermogen, maar zetten dat minder vaak en minder sterk in. Daardoor kunnen mannelijke collega’s een ruzie sneller van zich afzetten: afgelopen, uitgesproken, klaar – en door.
Überhaupt is het ruzie maken voor de gemiddelde man eenvoudiger, omdat hij de gevolgen niet zo sterk vreest. Als er een conflict is, zijn vrouwen eerder dan mannen geneigd om dingen met de mantel der liefde te bedekken, om de relatie met de ander in stand te houden.
Vrouwen vinden het behoren bij een sociaal-emotionele groep meestal belangrijker dan mannen
Dat betekent dat ze ook meer moeite doen om bij die groep te horen, door hun gevoelens te delen, te praten over andermans en eigen problemen.
Vrouwen investeren meer in de groep, door iets voor iemand te doen of emotioneel te investeren in een relatie (‘Hoe gaat het met je?’). Contact zoeken en houden is belangrijk voor hen. De keerzijde daarvan is dat ze ook, meer dan mannen, worden beïnvloed als er iets niet zo lekker loopt in die groep.
Vrouwen zijn vaak kritischer op zichzelf dan mannen
Ze maken zichzelf meer verwijten (‘had ik maar’) en evalueren hoe ze iets hebben aangepakt (‘misschien had ik dat niet zo moeten zeggen’).
Is de oplossing dan om te gaan (samen)werken op een mannelijke manier? Nee, dat niet. Wat wel nuttig is, om eens te kijken naar hoe mannen omgaan met conflicten op de werkvloer en hoe ze in het algemeen samenwerken met elkaar.
Wat doen vrouwen anders?
Uit de verschillen die ik hierboven benoem, kun je afleiden wat vrouwen anders zouden kunnen doen:
- Benoem concreet wat je dwars zit, op een manier die niet veroordelend is en die gaat over wat jij ziet en ervaart (niet wat je daarvan vindt!). Feedback geven dus. ‘Ik merk dat het bijhouden van de reserveringen me erg veel tijd kost, waardoor ik niet toekom aan sommige andere taken.’Vervolgens ga je daarover in gesprek met je collega. ‘Is er een manier waarop we de taken anders kunnen verdelen, zodat ik niet de enige ben die reserveringen verwerkt?’Het is slim om onderhuidse kriebels boven tafel te trekken. Meteen de drol op tafel leggen (‘Ik hoor van drie collega’s dat jij over me praat achter mijn rug, hoe zit dat?’) kan natuurlijk ook. Al is dat wel een confronterende stijl en meer iets voor mensen die makkelijk omgaan met dit soort situaties. Tussenvormen kunnen ook: ‘Ik heb het gevoel dat er de laatste tijd iets niet zo soepel loopt tussen ons en ik wil er graag eens over praten. Hoe ervaar jij dat?’.
Betrek niet alle situaties op jezelf
Loopt er een oorwurm door de gang? Misschien kreeg ze een parkeerboete. Of zit die ingegroeide teennagel echt in weg. Is dat ene belangrijke project in de soep gelopen. Niet alles gaat over jou!
- Bepaal wat jouw ideale mix is tussen zakelijk en persoonlijk. We zijn geen robots: met elkaar praten is de normaalste zaak van de wereld en dat moet vooral zo blijven. Ik ga er althans vanuit dat je het prettig vind om belangrijke informatie met je collega’s te delen, zoals wanneer je moeder ernstig ziek is en je op sommige dagen wat eerder weg moet – of gewoon niet zo lekker in je vel zit.Maar al je relatieproblemen bespreken met je naaste collega’s – dat is een keuze die niet bij iedereen past en die consequenties kan hebben. Je hebt elkaar niet uitgezocht als vriendinnen, al kun je misschien ontzettend goed met elkaar opschieten na al die tijd. Je komt elkaar (bijna) élke dag tegen.Wil je dan steeds worden herinnerd aan die fase, die keuzes, die gebeurtenissen? En moeten uitleggen waarom je iets zus of zo hebt aangepakt? Een beetje afstand tussen collega’s kan een gezonde buffer zijn.
Er zijn ook zat lezers die zich hier niet in herkennen, en dat is prima – in dit artikel ben ik bewust de stereotypes op gaan zoeken. Het is slim om voor jezelf te bepalen wat je kunt met onderlinge conflicten, want ze zijn er regelmatig.
Dat is ook nodig: goed samenwerken lukt pas wanneer teams de positieve kant van hun conflict benutten. Lekker doorkibbelen, maar wel met een doel!
