Als ondersteuner ben je vooral dienend bezig. Een gevaar hiervan is dat je al snel klussen krijgt toebedeeld die een ander niet leuk vindt. Gevolg jij zit te zwoegen terwijl die ander klokslag 5 uur fluitend naar huis gaat.
Werken volgens je taakomschrijving
Vraag jezelf eens af: als je puur doet wat in je taakomschrijving staat, heb je dan echt al je werktijd nodig? Hoe vaak zul je dan “nee” moeten zeggen? Dekt je taakomschrijving de lading van je daadwerkelijke werk? Heb je wel een taakomschrijving? En wat zegt de taakomschrijving van degenen van wie je werk overneemt? Staat dat werk wel in de taakomschrijving van die persoon?
Vergoeielijk de antwoorden niet, het is maar een vraag aan jezelf, zonder waardeoordeel.
Ik denk dat je schrikt als je het antwoord voor jezelf helder hebt. Immers, de ondersteuner doet allerlei klusjes? Logisch dat ze onmisbaar is. Iemand moet toch het werk doen dat een ander niet leuk vindt? Welk stukje in de vacature deed je ook al weer besluiten dat je op deze baan wilde solliciteren?
Afschuiven of delegeren?
Hoe de vraag ook gebracht wordt, heel vriendelijk of juist heel autoritair, in essentie doe jij andermans werk. Maar er is wel een subtiel verschil: de manager delegeert, een gelijkwaardige college schuift af. Ik heb het hierbij niet over het inroepen van hulp door een collega omdat hij of zij werkelijk tot over de oren in het werk zit. Die kun je herkennen omdat je samen overwerkt, of omdat hij of zij niet de hele dag aan het kletsen / internetten is maar net zo goed als jij bezig is met een klus.
Bovendien: in jouw taakomschrijving staat ongetwijfeld een zinnetje met de strekking “ondersteunt de manager / afdeling waar nodig”. Dus doe je dat maar.
Is het volgende herkenbaar?
- Als je goed werk opgeleverd hebt, gaat degene die jou de opdracht gaf ermee vandoor.
- Als het niet goed is, krijg jij de schuld.
- Een woord van dank krijg je niet, want “het werk hoort immers bij jou”.
- Als het einde werktijd is, dan zie je uit allerlei kantoren stofwolken vliegen, behalve uit jouw kantoor want jij bent er nog.
- Je krijgt wel steeds meer opdrachten, maar geen tijd.
- Je kunt geen prioriteiten (meer) stellen, want alles heeft spoed.
- Je hebt geen tijd voor je eigen professionalisering (en over een financiële bijdrage daarvoor valt al helemaal niet te praten).
- Je valt vreselijk af of komt vreselijk aan omdat je geen tijd hebt om fatsoenlijk te eten dus eet je niet of snack je alleen maar.
Als je op één of meerdere stellingen “ja” hebt geantwoord, dan kun je jezelf eens afvragen of het werk dat je doet echt gedelegeerd is, of alleen maar afgeschoven. Nogmaals: het zijn vragen aan jezelf, er hangt geen waardeoordeel aan.
Ik ben onmisbaar!
Ach welnee. Het gemak dat je biedt is onmisbaar. Als jij ziek bent, dan word je waarschijnlijk de eerste week of wat gebeld met de mededeling dat je “zó ontzettend gemist wordt”, maar daarna hebben je collega’s al verzonnen dat ze het werk of zelf kunnen doen of aan een ander hebben uitbesteed.
Neem je tijd om te professionaliseren. Neem de tijd voor jezelf. En vraag je collega’s en jezelf af of het werk dat jij voor hen doet wel echt onder ‘ondersteuning’ valt of eerder onder ‘gemakzucht’. Vind je het niet erg om te doen? Vraag dan af en toe eens een “dank je wel” en word wat zichtbaarder als teamlid.
