Hoe nu verder? Deze vraag blijft maar in mijn hoofd rondspoken sinds de column “Ontpoppen” in augustus. Hoe en waar kan ik mijn talenten het beste inzetten en over welke onontdekte talenten beschik ik nog meer? Zelfontplooiing is immers een oneindig proces. Het ene moment denk je het eureka moment te hebben gevonden en het volgende moment voel ik mij net een kiteboarder wiens parachute verstrikt zit.
Daar zit hem nu net de uitdaging. En dat is knap lastig voor een ongeduldig persoon zoals ik. Een deel van mij heeft 3.0 helemaal omarmd, een ander deel houdt krampachtig vast aan de 1.0 wereld en heersende denkbeelden. Hoe ontwortel ik mijzelf nu verder uit deze benarde positie? En hoe verweef ik mijn nieuwe 3.0 kennis in de voornamelijk nog 1.0 wereld? Sinds augustus heeft mijn 3.0 kennis een aardige boost gekregen. Wat is er enorm veel informatie te vinden op internet, via bijeenkomsten en wat is het een trending topic op social media. Ik haal veel uit gesprekken met mijn sparring maatjes, maar er bestaat geen informatie zonder verdere vragen. Bij iedere brok die ik tot mij neem, of om in kiteboard termen te blijven, met iedere golf die ik bedwing, zijn er weer nieuwe golven en komen de vragen vanzelf bovendrijven.
Een alledaagse boost
Langzaam maar zeker worden functies in de uitvoering verder uitgekleed. Tot een paar jaar geleden vertelde ik vol trots wat ik deed, als in de kroeg de vraag kwam wat doe je? Geen dag was hetzelfde, ik kon de uitvoering combineren met inhoud en zelfstandig projecten oppakken. Heerlijk die rush en het continue uitgedaagd worden om de parachute in de lucht te houden en iedere golf mee te pakken en uiteindelijk een mooi eindresultaat neer te zetten. Leren door het te doen en het ondervinden was mijn devies, waardoor ik iedere uitdaging aannam. Continue uit het alledaagse stappen en er een enorme boost van krijgen als het gelukt was. De laatste jaren is het uitkleden van diverse takenpakketten verder aan het doorzetten en worden de inhoudelijke en projectmatige taken bij anderen belegd. Ik merk het zelf en hoor het veel om me heen, onrust, is dit het nou? De zin “geen dag is hetzelfde”, is ineens wel uit mijn repertoire verdwenen….
Verwachtingen 1.0 versus mogelijkheden 3.0
Heeft bovenstaande ontwikkeling te maken met een verkeerd verwachtingspatroon tussen werknemer en werkgever, het achterhaald omschrijven van de functie in een vacature omschrijving, het verder doorvoeren van processen en standaarden in de 1.0 organisaties, waarbinnen de talenten van de medewerkers niet ten volle kunnen worden benut? Ik durf hier geen antwoord op te geven, waarschijnlijk is het een combinatie van deze factoren. Wat ik wel weet is dat ik door bovenstaande ontwikkeling word gedwongen na te denken over mijn eigen talenten, wat wil ik bereiken en in wat voor type organisatie voel ik me thuis? De 3.0 terminologie: delen is het nieuwe hebben, het begint bij jezelf, samenwerking op basis van vertrouwen in kleine steeds van samenstelling wisselende teams, we moeten ons ontdoen (hebben we er weer een in de categorie ont-) van onze aangeleerde hulpeloosheid – geven mij richting bij het uitstippelen van mijn koers.
Onderscheid je van een robot
“Wat maakt mij beter dan software of robots”? Voor de repeterende voornamelijk administratieve taken kunnen de organisaties waarschijnlijk beter overstappen op software of robots. Daar ligt mijn kracht niet, mijn onderscheidend vermogen ligt in mijn organisatievermogen en het feit dat ik warm word van nieuwe uitdagingen. Ik loop liever op mijn tenen en wil aan een klus beginnen met het idee van dat red ik nooit dan dat ik op voorhand weet, dit doe ik met twee vingers in mijn neus. Nieuwe dingen ontdekken, nieuwe ervaringen aangaan en vallen en opstaan en uiteindelijk de klus succesvol afronden en dit alles met veel passie en commitment, daar ligt mijn kracht. Vaardigheden kun je leren, maar de durf om de onbekende sprong te wagen of met het kiteboard die ene hoge golf te nemen, moet in je zitten.
Kies een mooie golf
Dacht ik in augustus een redelijk beeld te hebben welke golven ik zou bedwingen, inmiddels ben ik erachter dat golven niet te bedwingen zijn maar dat je je letterlijk moet ontwortelen. Alleen dan zie je de nieuwe mogelijkheden. Iedere kennis die je opdoet is waardevol en brengt je in een nieuwe uitgangspositie, maar uiteindelijk zal ik zelf mijn uitgangspositie moeten innemen. Ik heb besloten om mijn koers niet meer van tevoren uit te willen stippelen (zóóó 1.0), maar om mij mee te laten voeren met de golven en met een zo open mogelijke blik kansen te zien, te creëren en te grijpen en dit alles vol passie. Als ik opensta voor de veranderingen en mij niet verder verzet komen er mooie dingen op mijn pad. Ik neem het heft weer in eigen hand.
Wordt vervolgd!
