Aan tafel met vier mensen die de nodige ervaring hebben in de psychiatrie. Ze hebben gedurende hun carrière het nodige meegemaakt, niet alleen functiegebonden, maar ook in de ontwikkelingen rondom functie en opleiding. Het onderwerp is “tijd”. Was het vroeger nou zo slecht? We willen maar veranderen, verbeteren, vernieuwen.
Zijn we door de ontwikkelingen niet wat lui geraakt? Gaan we de confrontatie nog wel aan? Is het een uitdaging om te vechten als je een escape hebt? Een van de psychiaters vertelde hoe vroeger (heel vroeger) geopereerd werd zonder verdoving. In de loop der jaren is onze pijngrens veel lager geworden. Is onze pijngrens lager geworden of gebruiken we gewoon de mogelijkheden die er zijn om geen pijn te hoeven voelen? Hoeveel vrouwen roepen bij voorbaat al dat ze een ruggenprik willen tijdens de bevalling, om maar geen pijn te hoeven voelen. Is pijn erg?
Regels zitten in de weg
Het onderwerp regeltjes kwam natuurlijk ook ter sprake. In de tijd dat we gewoon konden werken, konden we mensen “beter” maken met, wat men nu vindt, dubieuze middelen. Bijna dood ervaringen om te weten wat het is en dan te weten dat dat niet is wat je wilt. Een soort mindset, wel een harde. Waarom zijn er in de loop der tijd zo veel regeltjes gekomen? Zijn we vandaag de dag niet te veel bezig met de bureaucratie? Mijn werkdagen breng ik voor een groot deel door aan een bureau, rapportages schrijven en registraties verwerken. Ik vraag me af of de zorg daar beter van is geworden. Omdat er zo’n tien instanties meekijken hoe mijn discipline haar werk doet, is de administratieve romplomp toegenomen.
Grappend noemde een van de psychiaters zich de psychiateresse. Iemand die geneeskunde heeft gestudeerd, zich heeft gespecialiseerd in de psychiatrie en ondertussen al bijna 60% van de tijd bezig is met schrijven en praten over hoe hij graag een cliënt wil behandelen en had willen behandelen. Tijd om daadwerkelijk te behandelen is er steeds minder.
Voor elk pijntje een pilletje
Regels en middelen. Zijn dit nou de twee zaken die ons werk makkelijker moeten maken/hebben gemaakt? Zijn we in de regels niet wat te ver doorgeslagen? En hebben we echt voor elk probleempje een middel nodig?
De komst van de computer en laptop heeft veel mogelijk gemaakt. Internet is niet meer weg te denken. Maar kijk naar een willekeurig “opgelicht” programma of lees de krant met frauduleuze berichten, en het gaat wel over misbruik van Internet en het goede vertrouwen van mensen. Hebben we daar dan weer nieuwe regeltjes voor nodig?
Misbruikt of nalatig geweest?
In Opgelicht van begin november hoorde ik een oude vrouw die phishing mails had ontvangen. Deze had zij, op verzoek van haar bank, doorgestuurd naar de fraudeafdeling van de bank. Gelukkig vertrouwde ze deze mails niet. Later wordt zij telefonisch benaderd door het fraudeteam van de bank. Eerst was ze wantrouwend, maar omdat ze haar persoonlijke gegevens wisten en niet haar pincode vroegen, dacht ze dat het wel goed zou zijn. Ze geeft de codes die in haar random reader verschijnen en weg is haar spaargeld. Wie is “fout”? De bank wijst naar de regels die zij heeft opgesteld en zal de cliënte niet schadeloos stellen. De advocaat van de cliënt vindt dat de bank beter had moeten informeren. Wie heeft gelijk?
Meegroeien met de mogelijkheden
Ik vind de technologische ontwikkelingen leuk. Ik ben blij met mijn smartphone. Bellen doe ik er nauwelijks mee, maar het is maar goed dat ik een internetabonnement heb zonder databeperking. Zo kun je jezelf de hele dag op de hoogte laten stellen van wat je vrienden doen, wat bedrijven doen, waar connecties zich mee bezig houden enz.. Onderweg je mail lezen, bloggen, met collega’s overleggen.
Ontwikkelingen. Nodig om met je tijd mee te gaan. Ik heb er lang over gedaan om afscheid te nemen van mijn papieren agenda. Mijn zoon zal zich mogelijk alleen nog dat vodje herinneren dat altijd naast de telefoon lag, waar mama in schreef dat hij op een bepaalde datum naar een feestje ging of naar de tandarts moest. De jeugd groeit op met de apparaten die mijn generatie al gewoon vindt en waar mijn (groot)ouders enorm aan moesten wennen en soms nog niet echt gewend aan zijn. Ontwikkelen, het op de hoogte zijn van de mogelijkheden en met de tijd meegaan.
