De nieuwjaarsgeschenken vlogen me dit jaar om de oren. Met aanbiedingen erbij ook nog. Zo kon ik bijvoorbeeld een weekend kamperen met korting en de flesopener kwam dan vast van pas, want die vergeet je tenslotte altijd als je gaat kamperen? Oh, ik heb om te beginnen geen kampeeruitrusting (meer) en toen ik nog kampeerde zat die opener echt wel in de inventaris. Stel dat je op de camping je fles wijn niet zelf kunt ontkurken. Geen denken aan! Maar toch bedankt.
Ik kreeg een aantal typische vooroordeel cadeautjes. Met aanbiedingen voor diverse trainingen bij mij in de buurt. Utrecht, Amersfoort, Den Haag. Tja, het is maar wat je in de buurt noemt. Ik weet wel dat vanaf Groningen de hele Randstad in de buurt lijkt. Maastricht is verder weg. Maar goed, de tijd die ik aan treinreizen kwijt zou zijn, kon ik me dan natuurlijk wel vermaken met de vijl, het fotoboekje en een naaisetje. Ja u leest het goed: een naaisetje.
Het waarom van een cadeautje
Waarom stuurt een bedrijf mij cadeautjes? Natuurlijk vind ik het leuk iets te krijgen. Maar als je mij aanschrijft met “Beste Saskia, ook zo genoten van de feestdagen en klaar voor het nieuwe jaar?”, dan denk ik dat je me kent. Dan weet je toch dat ik al een tijdje niet meer kampeer en dat ik best een eindje wil reizen, maar niet onder de noemer “in de buurt” naar Utrecht ga voor een training evenementen organiseren.
Post en mail
Niet alleen via de post werd ik verblijd met cadeautjes en aanbiedingen. In de mail zat nog veel meer. Veel dingen negeer ik, reclame, even scannen en hup in de prullenbak. Soms lees ik iets aandachtiger omdat de titel me doet lachen of fronzen. Gebruik jij de Duitse taal niet meer, haal dan nu je Duits op met een 3-daagse training…. Ik dacht, hè, lees ik dat goed. Waarom zou ik mijn Duits ophalen als ik dat in mijn huidige baan niet nodig heb. En misschien ook in mijn volgende baan niet. Voor het geval dat? Maar dan doe ik dat dan wel. Het idee was leuk, drie dagen intensief met de taal bezig zijn. Maar de titel snapte ik niet goed. Want wat heb je aan drie dagen intensief Duits praten als je daarna weer jaren niets met die taal doet? Blijft het na die drie dagen ineens wel hangen, wat na 3 jaar school Duits niet gebeurde? Een frons dus.
Wat dan wel?
Het leukste cadeautje dat ik kreeg was een magneet. Ik dacht direct, hé, die heeft mijn whiteboard gezien! Een van de vertegenwoordigers die ik regelmatig spreek, had moeite gedaan. Denk ik dan. Ik bedoel, een magneet? Dat verzin je toch alleen als je weet dat ik die dingen spaar? Was het een relatiegeschenk dan had er reclame op gestaan. En deze is zonder reclame, maar met een toepasselijke spreuk.
Of het nou toeval was of echt speciaal voor mij, voor deze vertegenwoordiger doe ik graag iets meer, dus zijn eerste afspraken met de artsen zijn een feit. Evenals een uur durende presentatie voor diezelfde club. Dat is de werkelijke waarde van een goed gekozen geschenk.
Kortom
Nee, ik hoef geen cadeautjes. Maar als ze persoonlijk worden en niet direct de intentie hebben mij te paaien en tot aankopen te verleiden, vind ik ze wel leuk. Ja, nog even en dan is het weer die beruchte dag waar secretaressen niet over uitgepraat raken. Geef mijn portie maar aan Fikkie of verras me met iets wat me echt verrast .
