De manager en zijn dode paard

Wat te doen met een dood paard? Dat is de titel van een opsommingslijstje dat bij mij op het prikbord hangt. Ik zag de tekst in een tijdschrift voor psychiatrie dat ik een paar jaar geleden eens onder ogen kreeg. De inhoud doet me dagelijks denken aan hoe graag we een dood paard nieuw leven in blijven/willen blazen.

Wat doen indianen als ze ontdekken dat het paard dat ze berijden dood is? Dan stijgen ze af.
Wat doen (veel) managers, directeuren met een dood paard? Task-forces en werkgroepen oprichten, promoveren, uitstapjes verzinnen om elders te bekijken wat men met dode paarden doet, een nieuwe ruiter inzetten voor het dode paard of met een nieuwe zweep komen, wat extra budget vrijmaken om het nog eens te proberen of een extern bureau inschakelen om het dode paard te onderzoeken.

Geen tijd

En dan denk ik aan mijn werk. En aan de vele werkgroepen, projectgroepen, initiatieven, klankbordgroepen etc die er zijn en komen om onderzoeken te doen naar …. De onderwerpen zijn zeer uiteenlopend. Het valt me op dat “de gewone medewerker” vrijwel nooit zitting heeft in dergelijke commissies. Waarom eigenlijk niet? Heeft de gewone medewerker geen tijd voor dit soort dingen? Wordt de gewone medewerker niet gevraagd omdat er bij voorbaat wordt gedacht dat deze geen tijd heeft? Of heeft de gewone medewerker misschien een visie die niet past bij wat er uit het onderzoek zou moeten komen?

Bezuinigingen

We hebben er allemaal in meer of mindere mate mee te maken (gehad) de laatste jaren. Op mijn werk is het ook geen halleluja meer. Er wordt gekort en waar gekort wordt, moeten manieren bedacht worden om anders met het beschikbare geld om te gaan. Dus stellen we wat werkgroepen samen die gaan kijken op welke manieren er bezuinigd kan worden. Alles vanaf de uitvoeringslaag mag geraakt worden, dus ook de mensen waar het in mijn werk om gaat. Kom niet aan de managementlagen en alles daarboven.

Geen idee

Natuurlijk heb ik geen idee of dat de opdracht was. Maar gezien de uitkomsten die tot nu toe zijn gepresenteerd, zou je het haast denken. We bezuinigen ons suf op kosten die gemaakt worden voor onze cliënten. Die kunnen wel toe met wat minder, lijkt de gedachte. Gelukkig hebben we een cliëntenraad die steeds beter wordt in het weerleggen van bezuinigingsvoorstellen die de cliënten raken. De raad komt ook met andere bezuinigingsvoorstellen. Voorstellen die op bepaalde punten raakvlakken hebben met de voorstellen die je in de wandelgangen van de gewone medewerker hoort. Voorstellen die wonderlijk genoeg niet van bovenaf onderzocht of überhaupt serieus genomen worden. Want ze raken alles boven de managementlaag.

Wat heeft dat dode paard er mee te maken?

Wat zijn de onderwerpen die in werkgroepen aan de orde komen? Wat was je eerste gedachte over het onderwerp? Been there, done that? We proberen op allerlei manieren het oude in stand te houden. Lukt het niet om linksom bij B te komen, dan doen we het rechtsom, maar bij B komen we. Maar is B wel de oplossing? Waarom niet eens geheel blanco in een verandertraject stappen. Zonder idee van de uitkomst? Of met alleen het gegeven dat er 1 miljoen bezuinigd moet worden.

Roept u maar!

Wat als we alles mogen roepen wat in ons opkomt, van serieus te overwegen voorstellen tot de meest bizarre. En dat de opdrachtgever niet kijkt naar wat hem het minst raakt, maar wat het meest haalbare is, in combinatie met wat het meest kostenbesparend is op zowel korte als lange termijn. Zou het dan erg zijn als er mensen zijn die vinden dat bepaalde functies anders georganiseerd kunnen worden, zodat er mensen wellicht “overbodig” worden? Zou het dan erg zijn om bepaalde lagen uit een organisatie te halen zodat de productie/werkvloer de handen kan behouden? Is het moeilijk je werk anders in te richten, zodat je meer kunt doen in minder tijd? Sta je open voor verandering? Ook als die verandering jouw functie of taakinhoud raakt? Dat laatste lijkt mij een uitdaging.

Hulpje nodig?

Zijn secretaressen nodig om in deze tijd van digitale mogelijkheden die digitale zaken voor een ander te doen? Hebben mensen echt een hulpje nodig om het werk te doen dat ze zelf liever niet doen? Is het een probleem om zelf te denken, zelf verantwoordelijkheid te krijgen, te hebben en te nemen en daarop aangesproken te worden? Soms lijkt het alsof we bij voorbaat al uitgaan van het negatieve. Iets kostenbesparends tegenhouden omdat de uitkomst misschien wel betekent dat iemand zijn werk niet meer mag doen. Maar moet je dan dure zaken in stand houden in tijden dat elk dubbeltje meehelpt dat waarvoor je het doet te behouden? Ik vind van niet. En jij?