Vrijwillig boventallig

Ik heb mezelf op de boventalligenlijst laten zetten binnen het bedrijf waar ik werkte. Midden in ‘de crisis’. En ik zag iedereen denken: wat doe jij nou?? Ik had een goede baan. En als PA van een grote internationale organisatie in de zakelijke dienstverlening , zat ik bovenop het management team en de plannen die binnen dat team werden gesmeed. Na de zomer van 2012 kwam daar ineens het bericht van een reorganisatie. Ca. 10% van het medewerkersbestand moest het veld ruimen. Het bericht was uiteraard zwaar onder embargo, alleen het MT en ik waren op de hoogte.

Vanaf dat moment liet het bericht me niet meer los. Want eigenlijk was het al jaren lang mijn wens om ooit voor mezelf te beginnen. Eigenlijk was ik in iedere reorganisatie die ik tot dan toe had meegemaakt stiekem jaloers op de mensen die eruit moesten. Want lag er dan niet ineens een wereld voor je open? Was dat niet juist de kans om uit een vastgeroest ritme te komen, waar je normaal niet zo makkelijk uitstapt? En zo stond ik op met de gedachten en ging ik ermee naar bed. Ik hield van mijn vak, maar kreeg altijd met een bepaalde periodieke cyclus een soort onrust van binnen. Een combinatie van; ik wil wel eens wat anders, maar ik wil mijn vak niet opgeven. Freelancen, ondernemen en in heel veel verschillende keukens kijken leek mij het einde. Iets kunnen betekenen, iets neerzetten en dan weer door. Zou ik mijn ‘kans’ dan gewoon maar eens grijpen?

Ik neem ontslag

Ineens was daar het moment. Ik zat in gesprek met mijn leidinggevende en tevens de ‘uitvoerend producent’ van de reorganisatie. Het gesprek ging over de reorganisatie en ineens gooide ik het eruit; ‘is het misschien een idee om mij op die lijst te zetten?’ Toen werd het stil. ‘Bedoel je…dat jij wilt vertrekken…?’ Waarna er eerst een kop sterke koffie moest komen om het idee in te laten werken. Het gesprek vervolgde zich. Dat ik wat onrustig aan het worden was in mijn functie was geen nieuws. En ook dat ik de ambitie had om ooit voor mezelf te gaan starten was geen nieuws. Al pratende begon mijn leidinggevende mijn gedachtegang te snappen en kon ze niet anders dan mij gelijk geven in de richting die ik in wilde slaan en…ze was bereid om mee te werken.

Weloverwogen vrijwillig boventallig

De maanden die volgden waren zware maanden, want niemand kende mijn plan, de reorganisatie moest nog alle nodige stappen doorlopen en dat samen kostte veel tijd, energie en onzekerheid. Doe ik er wel goed aan? Ben ik niet hartstikke gek? Ja! Ik doe het. Nee! Ik durf niet. De mensen die ik buiten de organisatie in die periode wel in vertrouwen nam, die zag ik denken; ja ja… vrijwillig boventallig?  Je weet het leuk te vertellen, maar je zult er wel uit moeten…

Crisis is een uitdaging

Ik ben ervan overtuigd dat de crisis heel veel kansen biedt. Juist voor assistants. Bedrijven reorganiseren tot op het bot, maar het werk moet gedaan blijven worden. En er hoeft maar ìemand (tijdelijk) om te vallen en er ontstaat al een uitdaging. ‘Zijn waar het werk is’ en daarin flexibel en breed inzetbaar zijn, is volgens mij de toekomst, in tegenstelling tot het blijven zitten waar je zit en wachten tot je die 8 uur gemaakt heb waarvoor je die dag betaald wordt. En ook de mogelijkheden ‘in de cloud’ zijn tegenwoordig legio! Soms moet je het lot een handje helpen; dromen, durven, doen!

Hoe mijn toekomst eruit komt te zien weet ik nog niet, maar ik kan nooit zeggen ‘had ik maar…’