Het is exceptioneel…mensen die hun talent kennen, het ontwikkeld hebben en er vervolgens ook nog naar handelen, zowel in hun werk als privé. Bijna benijdenswaardig is het. Hele bibliotheken (kom je daar nog wel ‘s?) en heel google staat er vol van. Zelfhulpboeken over het vinden van je talent. Pas als je dat vindt en er naar handelt, ligt er aan het einde van de rit de beloofde pot met goud. Geluk in dit verhaal. Maar is het allemaal wel zo zaligmakend? Moeten we streven naar het mooiste en beste of gewoon niet zeuren en werken?
Midlifecrisis; m/v gezocht:
Buiten de gelukkigen die al vanaf hun 3de levensjaar weten wat hun talent is en hoe het te gebruiken, is het overgrote deel van de mensheid zoekende en komt zo tussen de 35 – 45 jaar erachter dat dat waar hij of zij al die tijd voor heeft gestudeerd, geploeterd, gewerkt, op heeft gescholden en van in een trip is geraakt, toch niet het geluk heeft gebracht waar hij/zij op gehoopt had. De een neemt een Porsche en ruilt z’n vrouw in voor een jong ding, de ander trekt zich strak in de sportschool en leeft zich in in de denkwijze van haar personal trainer. Wel blijven we doorwerken op dezelfde wijze en houden dat miserabele gevoel gewoon netjes in stand. Om je gewenste leefstatus te bereiken kan je namelijk niet maar de helft omgooien, dan moet je ook alles omver werpen!
Minimale verschuivingen
Het is natuurlijk onzin dat je alles moet omgooien. De truc zit in het minimale. Het spreekwoord is niet voor niets ‘’t zijn de kleine dingen, die het doen’. Kleine veranderingen in de gewone dagelijkse gang van zaken kunnen soms grote gelukzalige gevoelens opleveren en je talent inzichtelijk maken. Breek soms de dagelijkse routine door ’s een andere route te kiezen, ga eens zitten met die ene collega waar je eigenlijk nooit mee gesproken hebt, ga ’s op ’n vrije middag lekker wandelen in plaats te wachten op het weekend en lees je email eens aan het einde van de dag nadat je eerst de zaken hebt afgerond die al zo lang lagen.
The Sky is the limit
Jeroen van Baar (23) schreef voor Intermediar recentelijk een treffend stuk over de prestatiegeneratie. Ondanks zijn leeftijd heeft hij al meer inzicht dan wij ‘dertigers en veertigers’, de midlife crisis zal hij dan ook ongetwijfeld overslaan. Vooral door de komst van social media, zijn we onze eigen lat steeds hoger gaan leggen. De wereld ligt aan onze voeten en we krijgen enorm veel informatie dagelijks in ons hoofd gepropt. Ruimte voor leegte is er niet meer en juist die leegte is onontbeerlijk om je eigen beste kunnen te ontdekken.
Een antwoord op de vraag “Talent zoeken. Luxe of noodzaak?” en of we dus niet gewoon moeten werken in plaats van zeuren? Ja, we leven in een enorm luxe maatschappij waar vrijheid van keuze de boventoon voert voor de meeste van ons. Relativeer regelmatig door je ervan te doordringen dat die vrijheid voor het merendeel van de wereldbevolking niet vanzelfsprekend is en jij dus degene bent die zich in een uitzonderingspositie bevindt. Een mens moet zich ontwikkelen, dus als je de kans hebt dit te doen en het beste uit jezelf en anderen te halen is dat eigenlijk de enige optie.
