Als je een beetje vakliteratuur leest, zie je het regelmatig voorbij komen. Comfortzone. Mooi woord, maar geeft dit weer waar het over gaat? De Van Dale Online geeft het volgende aan:
Betekenis ‘ comfort ‘
U heeft gezocht op het woord: comfort.
com•fort [komfo:r] het; o gemak; geriefelijkheid
Betekenis ‘ Zone ‘
U heeft gezocht op het woord: Zone.
zo•ne [zo:ne] de; v(m) -n, -s 1 luchtstreek: de equatoriale ~ 2 (bij uitbr) kring, gebied, streek; afdeling: een neutrale ~ strook land; bufferzone, gevarenzone, tippelzone
Samengevoegd zou het dan geriefelijkheidsgebied kunnen zijn. Wanneer is iets dan geriefelijk? Een beetje rondlezend, lijkt het mij dat de comfortzone van de klassieke secretaresse ligt in het jarenlang werken in hetzelfde bedrijf met dezelfde mensen en min of meer dezelfde werkzaamheden. Alleen de functienaam verandert, maar eerlijk is eerlijk: een schoonmaakster die “ineens” interieurverzorgster is, blijft schoonmaakster. De nieuwe functienaam geeft wat cachet aan de functie, terwijl de werkzaamheden gelijk blijven. Lang leve de schoonmaakster. Dus hoe de nieuwe secretaresse ook mag heten (van personal assistant tot proces manager), ze blijft een secretaresse. En het secretaressevak is van oudsher een dienend beroep, ook al kan de manager van tegenwoordig zelf zijn emails lezen en koffie halen.
Meer van hetzelfde
Een wijziging in functienaam verandert niets aan de functie en doet er dan ook niets voor om de comfortzone te wijzigen. We voelen ons heel wat als we een duurdere functienaam krijgen (en met een beetje mazzel ook meer salaris), maar eigenlijk doen we niets anders dan meer van hetzelfde. We blijven in het geriefelijke nest zitten. En we zijn niet de enigen! Hele boeken worden geschreven over verandermanagement. Puur omdat de meeste werknemers liever alles bij het oude laten. Dat kennen ze, zo doen ze het al jaren en er is geen reden om de werk- en vooral denkwijze te veranderen.
Liever een zak geld
Toch is dit laatste niet helemaal waar. Want zo kortzichtig als deze werknemers zijn, zo veranderlijk is de economische situatie. We worden helemaal sufgepraat over de crisis, slechte economie, iedereen moet inleveren etc. Er wordt geklaagd, of zuchtend aanvaard. Maar de werkwijze veranderen om je eigen bedrijf (en daardoor ook je eigen baan) te verbeteren? Nee hoor. Want de crisis treft iedereen en iedereen kent wel mensen die hun baan kwijtgeraakt zijn, maar jou (en mij) gebeurt dat niet. Ze kunnen immers niet zonder mijn product of dienst? Groot is dan ook de schok als er ook in dát bedrijf een reorganisatie komt. Dan wordt er gestaakt, de vakbond ( – over de vakbond gesproken: onlangs was er een rimpeling in vakbondsland. Immers, de vakbond was het laatste bolwerk van “Vroegâh”. Alles veranderde, behalve de vakbond. Ook de vakbond is uit haar comfortzone gestapt. Ze moest wel. Als zelfs zij ervan doordrongen zijn dat er iets moet veranderen om te overleven, waarom is de secretaresse dat dan niet? – ) komt in actie, de “ik” mentaliteit komt eindelijk tevoorschijn en mensen ontvangen liever een zak geld dan omscholing. Want omscholing betekent iets nieuws leren. En iets nieuws hoort niet in je comfortzone. Denk je.
Virtuele ragebol
Zoek een hobby, kijk in je privéleven wat je leuk vindt om te doen en zet dat om in een werksituatie. Echt, je kunt meer dan je denkt. De secretaresse is goed in het regelen, het organiseren. Maar ook in het om hoekjes denken en oplossingen vinden. In elk geval voor anderen. Waarom niet voor onszelf? Thuis blijven we ook niet in een stoffig nest zitten, daar maken we ook wel eens schoon. In onze werksituatie zou het niet anders moeten zijn. Af en toe de virtuele hoofddoek op en de virtuele ragebol pakken werkt prima. Het maakt schoon, helder en het geeft ruimte voor iets nieuws. En wil je het comfortabel? Ga dan naar een relaxte omgeving en neem er een kopje thee en een koekje bij.
Comfortzone … nooit begrepen wat men daarmee bedoelt. Ik proef het woord. Het ‘voelt’ als een net iets te kleine jas, zo’n jas die 10 jaar geleden nog zo heerlijk zat en waar je eigenlijk nog geen afscheid van wilt nemen. Maar wees eerlijk: je bent wat aangekomen, de mode is duidelijk veranderd, zodat je met die oude jas misschien toch wat achter loopt.
Comfortzone … ik lees je blog. Ik mis iets. Ik mis het begrip voor mensen, die die heerlijke jas niet durven uitdoen, bang zijn om ‘af te gaan’, denken dat ze te oud zijn voor ‘al die nieuwigheden’, spreken over ‘die goede oude tijd’, ‘vroegah’ toen alles beter was.
Comfortzone … de één stapt er uit, makkelijk, lachend, genietend, alles durvend, soms zelfs moedig.
Comfortzone … de ander blijft zitten, wat angstig, vasthoudend aan het bekende, eigenlijk ook best moedig.
Comfortzone … zoek je eigen zone, krap of ruim. Dat is op deze speciale dag, 5 mei 2012, misschien wel de mooiste vrijheid die er is: je eigen comfortzone, je eigen vrijheid!
Een goede en begrijpelijke respons. De bedoeling van deze column was niet om begrip te tonen voor wie dan ook. Overigens ook niet om geen begrip te tonen. Het is een column, niet meer en niet minder.
Door het negeren van feiten, verdwijnen feiten niet. Je kiest alleen zelf hoe je ermee omgaat, en er niet mee omgaan, is ook een keuze. Je plaats in de maatschappij bepaalt hoeveel impact dit gedrag heeft op de omgeving. Ik denk ook niet dat angstig vasthouden aan het bekende moed vereist. Ik moet hierbij meer denken een het egeltje dat zich bij een hint van gevaar oprolt en de stekels uitzet.
Om bij je metafoor te blijven: soms zijn jassen zo oud dat een versierseltje erop niets meer uitmaakt. En soms zijn jassen zo vies dat ze of weg moeten, of een goede reiniginsbeurt moeten krijgen. Zoiets subtiel brengen werkt niet altijd. Soms moet je gewoon zeggen dat een jas te oud, te klein, te vies om aan te pakken is voor de boodschap aankomt.