In deze tijden van Het Nieuwe Werken vervagen de scheidslijnen tussen wat zakelijk en privé is. We werken ’s avonds thuis aan een document door, maar bellen ook gerust om half tien de tandarts voor een afspraak. De lunchpauze wordt langer door het ophalen van een pakje. De werkdag langer omdat we een half uur eerder komen om iets voor te bereiden. Al dat wisselen van perspectief… is het nog in evenwicht?
Misschien wel. Maar juist door het mixen, zie je niet meer precies wat er overheerst. Werken is geen koken, waar je met een maatbeker precies de juiste dosering privézaken kunt toevoegen. “Stop! Dit telefoontje is over quotum. Morgen de dokter maar bellen dan.” Zo doe je dat niet: je doseert grotendeels op gevoel. Dat ene stuk uitwerken op je vrije dag kan wel, want gisteren ben je eerder weggegaan voor je afspraak bij de kapper.
Doseren op gevoel is niet iedereen gegeven
Niet in de keuken en niet op de werkvloer als het gaan om het mengen van werk en privézaken. Sommige mensen willen nu eenmaal precies weten hoeveel gram ergens in moet en kunnen niks met ‘nou, gewoon een handje’. Toch komt de prikklok niet terug… Hoe ga je hier dan mee om?
Meten is weten
Die prikklok hoeft niet, maar je kunt wel voor de grap eens noteren hoe váák je een privétaak afhandelt, of hoe veel avonden per week je vrij bent. Franse consultants waren deze week in het nieuws, omdat in Frankrijk in de CAO is vastgelegd dat hun werkdag maximaal 11 uur mag duren. Daarna mogen ze hun telefoon uitzetten. Dat gaat me wel erg ver, om dat zo dicht te timmeren, maar het is wel slim om de vinger aan de pols te houden.
Vergeet je gevoel niet
Luister regelmatig naar hoe het van binnen voelt. Krijg je een knoop in je maag als je denkt aan je werkdag morgen? Of voel je je op je werk onrustig omdat je zo veel aan thuisdingen denkt? Dan is er iets mis met hoe je het hebt verdeeld of geregeld. Tijd om aan de rem te trekken en af te wegen wát het is dat je niet bevalt…
